We come, we climb, we conquered

JAAA WE DID IT!! We climbed a mountain!!! Ook al stond er 3 dagen geleden ook al een verslag op kunnen we het niet laten dit in geuren en kleuren met jullie te delen. Want ja, wij hebben de mount Kinabalu beklommen!! We staan nog steeds stijf van de adrenaline en het enthousiasme, dus doe je rugzak om, bergschoenen aan en we nemen je mee door dit bizarre avontuur.

Dag 1
Dinsdagochtend bright and early stonden we klaar om te gaan, klim-proof outfit, tas vol met suikers en energybars, water en een wandelstok in de hand. Het weer was dramatisch, regen, wind en ijzige kou. Aan deze kou moesten we echt even wennen na 7 weken warmte. Een gids is verplicht dus met z'n 3-en zijn we begonnen aan onze klim. De eerste dag is de trekking 6 kilometer, waarbij je stijgt van 1500 naar 3300 meter. Hier hebben we in totaal 5 uur over gedaan. Vanaf het moment dat we begonnen klim je rotsen op. De eerste kilometer zijn er af en toe nog stenen trappen gevormd maar eigenlijk loop je de 6 kilometer al direct klimmend naar boven. Door de regen zijn de stenen nat en glad waardoor je goed moet oppassen waar je je voeten zet en helpt de wandelstok met grip krijgen en trek je jezelf wat gemakkelijker omhoog. Het landschap waar je doorheen loopt is prachtig, je begint eigenlijk met klimmen in de jungle, hoe hoger je komt hoe minder bomen er zijn en wordt het meer een rotsachtig landschap. Vanaf het moment dat je uit de jungle komt gunde het weer ons af en toe een geweldig uitzicht. Bergen in de omgeving met wolken overal, af en toe een wolk boven je maar ook al onder je, prachtig om te zien.
Van te voren waren we gewaarschuwd over het begrip hoogteziekte. Wanneer je in korte tijd snel stijgt kan je hier behoorlijk last van krijgen wanneer je je boven 2000 meter bevindt. We zijn daarom vaak gestopt, even het lichaam laten wennen aan de hoogte, volladen met suiker en weer verder. We kwamen s'middags rond 2 uur aan bij onze lodges, deze bevonden zich dus op 3300 meter hoogte, de eerste 6K zat erop. Je voelt dat je hoog bent; oren klapperen, je bent wat zweverig en de druk op je borst is goed aanwezig. De lodges waren eigenlijk dramatisch. Je bent kapot, je benen zijn moe, alles was nat van de regen en hadden het koud. Je verlangt naar een warme douche en lekker bed. Maar de lodges boden alles behalve dat. Er was geen water dus geen douche en de slaapruimtes hadden geen deuren en ramen die afsloten, dus een ijzige wind gierde door het huis heen. Zelfs in het restaurant was het koud en omdat je niet een te zware rugtas om wilt hadden we ook vrij weinig droge en warme kleding meer bij ons. Dit was echt even afzien en waren hier totaal niet op voorbereid. Toen we aankwamen hebben we gegeten en zijn daarna direct ons steenkoude bed ingedoken en een aantal uurtjes rust pakken want om half 1 stond de wekker alweer. De afgelopen 4 dagen was de top vd berg gesloten ivm het slechte weer. De wind en regen hielden maar niet op, dus het was nog maar de vraag of we ons avontuur mochten afmaken.

Dag 2
02:00 AM. We stonden we met z'n alle in onze warmste kleding ongeduldig te wachten, mogen we naar boven of niet? Om 02:30 kregen we het startsein, de top gaat open, wat een geluk hebben wij. We vertrokken als eerste met onze gids. Je moet je inbeelden dat het pikkedonker is op zo'n berg, we hadden een hoofdlampje wat ons enige licht was, het was ijskoud en regende toch behoorlijk. Wij wilde toch zo graag avontuur? Kijk, hier hebbie 'em. We hadden 3 kilometer voor de boeg, in deze 3 kilometer zouden we nog maar 900 meter stijgen maar hier ongeveer 3 uur over doen. Een behoorlijke lange tijd voor zo'n kort stuk dus dan weet je, this is gonna be a heavy trail. De eerste kilometer was nog best te doen, nog wat hogere rotsen dan de vorige dag en omdat je vrij weinig kon zien was dit wel lastig maar het was nog niets vergeleken met de rest... Na deze kilometer kwamen we aan bij het eerste en gelijk laatste checkpoint. De tag die we omhadden wordt genoteerd zo weten ze wie er op de berg gaat en kan er bijgehouden worden of je ook daadwerkelijk terugkomt. Good to know... Wat hierop volgde was bizar. Het rotsachtige landschap hadden we verlaten en omdat je je ver boven de boomgrens bevind lijkt het landschap net op de maan. Stijle zwarte opengebroken stenen is wat hier de berg vormt. Door middel van een touw moesten we naar boven klimmen. Het leek net alsof je tegen een muur opliep zo stijl was het. Met alle kracht in je hijs je jezelf aan het touw omhoog, stap voor stap, voorzichtig dat je niet uitglijd. Want als je dat doet is de berg ineens net een glijbaan. De wind werd heviger omdat er geen beschutting meer is. Deze rukwinden bepaalde waar jij je stappen zet. We zijn deze strijd met de berg en de wind de komende 2 uur aangegaan af en toe werd het minder stijl dus liep je even zonder touw, maar bijna de gehele tijd was het touw je gids in het pikkedonker en je enige houvast naar de top. Als je dit leest denk je vast nou dit klinkt niet erg aantrekkelijker. Ik zeg ook eerlijk de omstandigheden waren bar en boos en hebben het ons echt moeilijk gemaakt maar het verlangen naar de top en de adrenaline die je krijgt van de bizarre trail zorgt ervoor dat je doorzet en door wilt gaan. Na 3 uur kwam de top eindelijk is zicht, nog 100 meter, de zwaarste 100 meter ooit. Maar daar sta je daar dan, boven op de top van de hoogste berg in Zuid Oost Azië. Het was 6 uur s'ochtends en we hadden zojuist de zwaarste uitdaging van ons leven achter de rug. Voor ons beide was het zowel fysiek als mentaal het zwaarste wat we ooit hadden gedaan. Maar het gevoel als je op die top staat is priceless. Terwijl je daar staat te staren naar het verbluffende uitzicht komen er steeds meer mensen bij. Je staat daar maar met een handjevol mensen, omdat de rest al is afgehaakt. Mensen die je totaal niet kent, maar de strijd naar de top zorgt ervoor dat je elkaars coaches word, moedig je elkaar, trek je elkaar naar boven en voel je samen de ontlading wanneer je eindelijk de top bereikt. Wat een gevoel, wat een uitzicht. Helaas was er door het slechte weer geen zonsopgang wat echt jammer was. Maar het licht aan zien gaan boven Zuid Oost Azië is adembenemend om te zien. Het lijkt net alsof je uit je vliegtuigraampje kijkt, een bed van wolken bevind zich over dit continent en jij staat daar gewoon ver boven. Je zou er bijna op willen springen zo lekker zacht ziet het eruit. De ontlading, dit uitzicht, dit gevoel van overwinning...het was het allemaal waard.

Die gedachte is je motivatie wanneer je naar beneden gaat, want dat was misschien nog wel het zwaarste stuk. De gladde stijle stenen zorgen ervoor dat je wederom aan het touw naar beneden moet schuifelen/abseilen. Een glijer zit in een klein hoekje en een steen geeft niet mee, geloof me dat doet zeer! De wind is zo hard, snijd in je gezicht en zorgt dat je af en toe het touw bijna verliest het is ook nog eens onder het vriespunt op de top. Je handschoenen zijn zeiknat van het touw dus het gevoel in je handen is bijna weg. Wat een strijd. Na 2 uur zagen we dan eindelijk de lodges. De vervloekte koude klote lodges maar wat waren we gelukkig het te zien. Binnen rust je even uit, krijg je een ontbijtje en heel veel thee en begint de laatste tocht want we moeten toch echt weer beneden komen. Over de terugweg, de laatste 6 kilometer naar beneden hebben we 3 uur gedaan. Naar beneden gaat een stuk sneller maar door de natte stenen moet je je altijd blijven focussen waar je je voeten neerzet en krijgen je knieën goeie klappen te verwerken.

Vandaag liggen we als makke lammetjes in ons hotel en maken we ruzie over wie de afstandsbediening pakt en wie drinken aangeeft, want de spierpijn is niet normaal meer.
Helaas heb ik door de snelle daling behoorlijk last van hoogteziekte en lig ik ook nog eens plat met koorts en de hele hier-zit-ik-niet-op-te-wachten - boel erbij.

Ondanks de hoogteziekte, de strijd en het gevecht met de berg was dit een van de gaafste ervaringen in ons leven ooit. Het gevoel wanneer je die top bereikt is niet te beschrijven. We hebben deze reis al vele vormen van dankbaarheid gevoeld, maar het feit dat we de kans hebben gekregen deze berg te beklimmen, onze lichamen dit aankonden en dat ik dit met mijn grote liefde, allerbeste maatje en beste drillcoach ever mocht doen, is onbeschrijfelijk.

Wij hebben de Mount Kinabalu beklommen. Wat een avontuur...