Hiking & Sailing

There we are again live from Hanoi, we hebben een bizarre week achter de rug dus ga er maar lekker voor zitten. Na ons vorige reisverslag kwamen we net aan in Hanoi, de hoofdstad (excuses dat was niet Ho Chi Minh dus.. Het ligt wat ingewikkeld maar wijzig het maar in de aantekeningen). Ik weet dat dit een beetje als oud nieuws klinkt maar na bisy Bangkok en crazy Ho Chi Minh spant Hanoi toch echt de kroon wat betreft de chaos. Het was na ons natuurlijke avontuur dan ook een brute verstoring van onze zenheid. Scooters, brommers, auto's, busjes everywhere. Stoepen... Nowhere. Ondanks de slopende busreis gingen we meteen op pad voor het plannen van onze laatste week Vietnam. We stapten het eerste beste travel tentje in en kwamen er de komende 3 uur niet meer uit. Een Nederlandse kerel uit Rotterdam die deze tent runt, genaamd Friends Travel, heeft samen met zijn Vietnamese vrouw ons hier geweldig geholpen en we hebben 2 mooie trips bij ze geboekt. Het was ook zo fijn even met iemand anders dan elkaar Nederlands te praten. We zijn nu al 6 weken onderweg en hebben veel mensen ontmoet en gesproken, maar nog nooit met een Nederlander. Ons Engels is daardoor zeer goed aangescherpt en het is heerlijk om zoveel verschillende mensen met verschillende afkomsten te spreken maar dat Nederlandse Rottttterdamse was zo lekkert om tte horen. Hilarisch was dat jo en ik op een gegeven moment samen lekker gingen onderhandelen over hoe we konden afdingen of dat we ook konden zeggen dat we nog ergens anders heen zouden gaan(maar dat dan niet gingen doen) en dat onze Rotterdamse vriend dit dus allemaal kon horen. Oeps dat waren we even vergeten.. al 6 weken kunnen we ongestoord roddelen en plannen smeden zonder dat IEMAND ons begrijpt, dit keer vielen we totally door de mand.. Sukkels!

Onze eerste trip die we hadden geboekt begon al direct de volgende dag: een 2daagse tocht Halong Bay. Halong Bay staat ook op de UNESCO werelderfgoedlijst en dit maakt dus dat we alle 3 de Vietnamese werelderfgoed-plekken hebben gezien. Het is ook nog eens één van de 7 wereldwonderen. En het is ook gewoon echt een wereldwonder. Eindeloos lang zie je hoge grote rotsen, begroeid met groen, uit het de zee steken. De een groter dan de ander en zo ver als je kunt kijken zie je ze. Het is echt werkelijk prachtig en je vraagt je af hoe zoiets kan. Het is dan ook een ietwat toeristische aangelegenheid, omdat het naseizoen is krioelt het niet van de toeristen maar alleen ben je zeker niet. Maar dat maakt het niet minder mooi. We waren met een groepje van 6 man waaronder een super leuk stel uit Singapore. Omdat wij zelf ook heel graag naar Singapore willen gaan over een week hebben we daar met ze afgesproken, super leuk! De eerste dag van de tocht zijn we op een mini cruise in dit wereldwonder gedoken. We hebben 1 van de rotsen beklommen (BLOEDHEET, hier wen je dus niet aan) zijn gaan kajakken rondom en door de rotsen, hebben gezwommen en genoten van het uitzicht op het dek. Aan het eind van de dag hadden we op de cruise een kookles (jaaaaa nu kunnen we het dus wél meenemen voor jullie!!!) we hebben de echte echte Vietnamese fresh spring rolls gemaakt (oftewel: Vietnamese loempia zoetzuul of sambal bij?) we hebben al menig borden versleten deze trip dus het was leuk om dat nu zelf te leren.
Tussen de groep zitten vier afgestudeerd voetballiefhebbers, jo kon z'n geluk werkelijk niet op. Al 6 weken moet hij het met deze voetballeek doen en ben ik een stilleven klankbord voor zijn enthousiasme en frustraties met betrekking tot werkelijk alles rondom die bal. Het was dan ook prachtig om te zien hoe hij als een losgeslagen Jack van Gelder de heeeele avond over zijn passie discussieerde. Boys will be boys. Ik heb met de Singarpoerse meid gezellig gekletst over het leven terwijl we aan het vissen waren(ja serieus, ik heb zelfs een krab gevangen).

Na een lekker nachtje op de boot wat overigens echt heel leuk en apart is om te doen zijn we de volgende ochtend in een van de rotsen geklommen waarin een mooie grot is. Eerlijk is eerlijk, na de enorme Paradise cave vorige week maakte dit grotje geen schijn van kans meer, de zeker 500 andere chinezen maakte dit er ook niet beter op. Toch blijven dit soort wonderen van de natuur geweldig om te zien. Daarna hebben we nog een lekkere lunch gehad en was het alweer tijd om naar huis te gaan en afscheid te nemen van deze geweldige leuke mensen. Eenmaal terug in Hanoi was het spullen overgooien en richting de nachttrein, onze 2e trip en volgende avontuur ging diezelfde avond al beginnen: Trekking in Sapa. Sapa is een prachtig gebied in het noorden van Vietnam met rijstvelden, hoge bergen en heel veel groen.

De nachttrein was al een heel avontuur op zich. Omdat er met de bussen richting Sapa nogal vaak dodelijke ongelukken gebeuren werd ons de trein geadviseerd. Moet zeggen dat je dan niet geheel relax je ritje begint, zeker niet omdat deze trein alles behalve een veilig gevoel geeft. Het is een zeeer gammel stokoud treintje waar voor vertrek nog even wild aan de remmen wordt getikt met een hamertje. We deelden onze slaapcabine met 2 hilarische Australische meiden wat dan wel weer gezellig was, maar toch apart als je tegen wildvreemden welterusten zegt. Het was een bewogen nacht, laten we het daarop houden.

Bij aankomst in Sapa om 6 uur s'ochtends konden we in een hotel even snel douchen en ontbijten en ontmoette we onze gids. Een klein mini vrouwtje van een jaar of 45 met groot kleurrijk gewaad aan. Cho Cho, zo heet ze, is hier geboren en getogen en kent de bergen op haar duimpje. We begonnen onze tocht met het kiezen van onze eigen lunch op de lokale markt. Op deze markt vliegen de levende(!) varkens, zwijntjes, ganzen, vissen en kippen om je oren. Het voelde dan ook ietwat luguber onze lunch uit te kiezen maar oké als je dan down under gaat, dan ga je ook! Daarna begon het hiken, 3 dagen lang hebben we gewandeld, bergen beklommen, rotsen getrotseerd, watervallen overgestoken, op smalle randjes gebalanceerd, meerdere glijers gemaakt, sprintjes getrokken voor buffalo's en ga zo maar door. Iedere dag hebben we dit zo'n 20 km gedaan en ons hoogste punt was ongeveer 2000 meter. Of je nou laag of hoog bent het uitzicht is hier echt adembenemend. De vele rijstvelden van Sapa, al het hoge groene gebergte en de enorme watervallen maken een ongekend mooi plaatje.

Tijdens de tochten bereik je telkens nieuwe dorpen. Cho Cho weet alles van de dorpen, de inwoners en de verschillende culturen. Sapa kent namelijk 4 verschillende culturen en die wonen allen apart in hun eigen dorpen. De vrouwen lopen ook allemaal nog in traditionele kleding. In Sapa ga je eigenlijk geheel terug in de tijd. De mensen hier zijn volledig gericht op overleven. Ze maken hun eigen kleding, worden op hun 14e al ouders, worden niet veel ouder dan 50 jaar, verbouwen hun eigen eten, houden en doden hun eigen vee, bouwen hun eigen huizen en ga zo maar door. Dit betekend dus ook wanneer er een slecht seizoen is, er geen eten is en wanneer hun hutjes, die als huizen dienen, overspoeld worden door de zoveelste regenbui zij alles kwijt zijn en dit weer opnieuw moeten opbouwen, zo'n 6 keer per jaar. Op de eerste dag zijn we met onze veel te vers gescoorde lunch bij een local gezinnetje gaan eten. We kwamen binnen in een 'huis' zonder vloer, zonder meubels, zonder bedden, zonder licht. Er zit een gat in de grond met een hoog vuurtje en daarop een pan, daarin werd onze lunch bereid. Dit was een van de vele onderkomens van deze mensen, en dan heb je nog geluk want de echte arme slapen onder een zeil op de berg. Ik moet zeggen dat dit de eerste paar uur lastig te verwerken was, hoe kan het dat mensen zo kunnen leven, eigenlijk niets hebben, je hart breekt. Maar hoe langer we liepen hoe meer blije lieve kinderen ons bestormden en minstens een kwartier naar ons bleven zwaaien. Zoals Andre Hazes ons al eens vertelde: De glimlach van een kind.. Deze glimlach veranderd direct het hele beeld, je ziet ineens de brede glimlach van alle dorpsgenoten, het geluk in de ogen van Cho Cho, de lachende stoere tieners.. Het doet je geloven en zien dat iedereen hier eigenlijk heel gelukkig is op hun wijze. Je gunt ze iets anders, maar ze zouden doodongelukkig worden in andere omstandigheden, sterker nog ze kennen geen andere omstandigheden want vele zijn nog nooit buiten Sapa geweest. Eigenlijk is het oneerlijk te zeggen dat zij niets hebben. Het is misschien niet te begrijpen voor ons, maar het is hun hele leven, hun geluk. En eigenlijk kan je hem ook omdraaien. Sapa laat zien dat je met weinig middelen heel gelukkig kan zijn, misschien moeten wij dat soms juist wat meer gaan begrijpen..

Het was fantastisch om 3 dagen door dit leven te lopen, we hebben al vaak deze reis gedacht dat we ons op een andere planeet bevonden maar hier is dat al helemaal zo. Tijdens de lange tochten sta je telkens versteld van de perfectie van de natuur, sla je weer tegen de zoveelste high five van een klein meisje aan, rijdt er een jongetje van nog geen 10 voorbij op een scooter, lopen vrouwen met 50 kilo rijst op hun rug langs, wijk je uit voor de buffalo's, zwijnen, geiten en ga zo maar door. Cho Cho praat de hele tochten aan elkaar met al haar kennis en ervaringen en verteld ons alles over haar levensstijl. Ze is een pittige tante voor haar 46e en heeft goed verstaan dat wij van een uitdaging houden. Ze neemt ons overal mee naartoe off the beaten track. We hebben op geen enkele betonnen weg gelopen en zijn geen toerist tegengekomen. Wanneer wij als Bambi's met een onbedoelde achteruit salto en dubbele flikflak van de berg afkwamen (op onze superdeluxe bergschoenen) hobbelt zij op haar slippertjes al ongeduldig 10 meter verderop en weerkaatst haar schaterlach door de bergen. We vinden haar prachtig. Ze heeft ons op de laatste dag meegenomen naar haar 'huis' en hebben haar familie, haar 6 kinderen, aanhang en 15 kleinkinderen die met zijn alle in de hut wonen, mogen ontmoeten. We hebben met zijn alle gegeten rondom een grote tafel en we hebben ons ogen uitgekeken. Ook hier was te zien dat er werkelijk niets nodig is om je rijk te voelen, met z'n alle om te tafel bij elkaar, dat is hun rijkdom. The best things in life are free.

Onze slaapplek voor 3 dagen was bij een Nederlander en zijn Vietnamese vrouw thuis. Zij zijn samen een homestay begonnen in Sapa en hebben een klein schattig zoontje van 1,5 jaar oud welke het enige gemengde kindje in de vallei is. De Nederlander en zijn vrouw zijn super gastvrije mensen en ze hebben geweldig voor ons gezorgd. Als baby's hebben we geslapen in hun huis en genoten van de kookkunsten van de vrouw des huizes en zaten we heel gezellig met z'n alle aan de keukentafel te eten. Ze lieten ons volledig toe in hun leven en wat was dat bijzonder. In Sapa is het stukken kouder dan overig Vietnam en we hebben het dan ook sinds 6 weken weer eens koud gehad, dat was een aparte gewaarwording. Eddie, de Nederlandse gastheer van de homestay verwelkte ons na de lange tochten dan ook iedere dag met de enige echte: warme choco met slagroom. This feels like home!

Er is helaas ook weer een tijd van gaan en dit keer hebben we echt met tranen in de ogen deze lieve familie en Cho Cho uitgezwaaid. Reizen is geweldig maar het afscheid van dit soort mooie plekjes en zulke mooie en bijzondere mensen doet zeer. Sapa zit diep, heel diep in ons hart.

We zijn vanochtend door de nachttrein om 5 uur weer gedropt in Hanoi, alles was nog gesloten dus ons liet niets anders dan dakloos op een bankje te wachten tot ons hotel om 7 uur openging. En mooi dat dat was. Om 5 uur s'nachts krioelt het namelijk in de stad van de sportende mensen. We hebben duizenden mensen zien rennen, opdrukken, snelwandelen, knie heffen en ga zo maar door. En dit van jong tot echt bijna-dood-oud. Prachtig!
Wij hebben even genoeg actie gehad dus gaan lekker uitrusten en vliegen zondag alweer naar Maleisie.
We hebben in Vietnam 3 onvergetelijke weken gehad. Van zuid naar noord, we zijn er helemaal verliefd op geworden. Het is een land met vele gezichten, een indrukwekkende geschiedenis, mooie cultuur, drukke steden, schattige dorpjes, prachtige stranden, inspirerende mensen en een verbluffende natuur. Vietnam heeft het uiterste in ons naar boven gehaald, voor deze reis hadden wij nooit kunnen denken dat wij het meest zouden genieten met bergschoenen en afristbroek aan. We staan versteld van de wonderen van de natuur en onze bucketlist stroomt dan ook vol met meer van dit soort uitdagingen. Vietnam heeft ons veel geleerd over onszelf en over de ander en ons ogen geopend. We zijn nog lang niet op dit land uitgekeken en komen dan ook zeker terug.

De volgende update zal vanaf Kuala Lumpur zijn, dan zijn we nog een uurtje meer van jullie vandaan maar weer een week dichterbij de hereniging. Lieve mensen, we zitten ondertussen al over de helft van onze reis. We missen jullie allemaal stuk voor stuk, maar zoals je ook kunt horen, we hebben de tijd van ons leven. Tot gauw! Dikke knuffels, kusjes en groetjes ons.