Hotel Ziekenhuis
Blijf op de hoogte en volg Sher en Jo
01 September 2014 | Cambodja, Phnom-Penh
Als we dachten dat we de bumpy rides al kende uit Thailand hadden we het mooi mis. De rit van Siem Reap naar Phnom Penh was officieel de meest hobbelige, chaotische en misschien wel naarste die we ooit hebben gehad. In Cambodja kennen ze geen asfalt, ze kennen kuilen en drempels en ze kennen zeker geen maximumsnelheid of rempedaal. Wij kennen rugpijn, misselijkheid en het plafond.
Dit keer een ietsie pietsie minder cultureel, uitgebreid en gezellig reisverslag. We zijn nu momenteel 6 dagen in Phnom Penh, waarvan we op de laatste 1,5 dag pas echt de stad hebben leren kennen. Vanaf het moment dat we aankwamen in Phnom Penh werd ik (sher) ziek. Ik zal niet in details treden, geloof me, ik was écht ziek. Ajoh, iets verkeerds gegeten dachten we. Gelukkig hadden we dit keer net besloten op ze niet-backpackers een luxe hotel te scoren, een kamer met airconditioning, televisie(met fox sport en fox movies!), een wc die fatsoenlijk doorspoeld, een douche met douche cabine (de douches die we tot nu toe hebben gehad hangen namelijk letterlijk BOVEN de wc, we hebben nog steeds het nut daarvan niet ontdekt) al met al had ik dus een vervelendere plek kunnen kiezen ziek te worden. Maar na 4 dagen een betere relatie met de wc te hebben dan met jo hebben we maar besloten een bezoekje aan het ziekenhuis te brengen. Na een bloedtest, een scan, een echo en uren wachten is geconstateerd dat ik een fixe infectie in mijn darmen had zitten, waren mijn bloedwaardes niet in orde en werd besloten dat ik een nachtje moest blijven ter observatie en een infuus kreeg met medicijnen. PANIEK! In een ziekenhuis in Cambodja, of all places. Ik wil nu thuis vertrouwd bij mama op de bank met thee en honing en praten met mijn eigen huisarts in begrijpbare termen. IK WIL NIET HIER... Maar al snel bleek dat we misschien wel het beste ziekenhuis van het land hadden uitgekozen. De verpleegsters en artsen waren super zorgzaam en deden er alles aan ons te laten begrijpen wat er gebeurde. Ik kreeg een prachtige kamer voor mezelf en zelfs jo mocht blijven slapen. Het was zondagavond voetbalavond, fox sports was op tv en Leroy maakte zijn thuisdebuut bij QPR, jo regelde de plaatselijke noodle thuisbezorgservice en we hebben geproost met antibiotica, wij maken er overal wel een feestje van). Na een onstuimig nachtje, 2 liter vocht en een shot antibiotica rijker waren de uitslagen van de onderzoeken dit keer positief en mocht ik gaan. De volgende dag nog eenmaal terugkomen voor een nieuwe bloedtest. Deze was wederom positief, de medicijnen slaan aan. Na contact met de Nederlandse huisarts, mochten we nu eindelijk weer verder reizen. Nu een weekje antibiotica slikken en goed oppassen met eten, als straf mag ik van de dokter geen groente eten omdat ze bang zijn dat het met verkeerd water is schoongemaakt. Daarom ben ik momenteel op dag 2 van mijn burger en taarten dieet. Na een week op de wc en 5 kilo lichter geniet ik met volle teugen van dit dokters recept (of fuck-sonja dieet).
Op dag 6 in Phnom Peng mochten we dan eindelijk de boel gaan verkennen. Onze planning was niet om zo lang in Phnom Penh te blijven dus hadden we eigenlijk nog maar 1,5 dag om alles te zien en dan moeten we toch echt weer een keer verder reizen. Een lieve Cambodjaanse Engelssprekende tuctuc man heeft ons 1,5 dag mee op pad genomen. We zijn begonnen bij de Killing Fields. Iets minder gezellig na een week ziek zijn, maar we hadden het never willen missen. The Killing Fields nemen je mee terug naar 1975- 1979, nog geen 30 jaar geleden, het regime van Pol Pot. Deze man heeft met de 'harde hand' het communisme weten door te voeren in Cambodja. Pol Pot vond onder andere dat mensen geen eigen bezittingen mochten hebben en zag landarbeid als het ideaal. Daarom heeft hij alle stedelingen verjaagd naar het platteland voor gedwongen arbeid onder de meest nare omstandigheden. In deze 5 jaar zijn bijna 3 miljoen mensen, van de toenmalige 8 miljoen inwoners, de dood ingejaagd door deze vreselijke kerel. Op de Killing Fields hebben wij gezien op welke wijze deze mensen gruwelijk zijn vermoord en hebben we de vele massagraven waarin zij oneerbiedig gegooid zijn gezien. Massagraven waar nog steeds botten en tanden naar de oppervlakte komen. Een Nederlandse audiotour neemt je mee over deze Killing Fields en verteld het verhaal van die tijd en van de nabestaande in detail. De wijze waarop mannen, vrouwen, kinderen en baby's zijn vermoord is afschuwelijk. Dat te bedenken dat dit maar 30 geleden is gebeurd en dat deze burger oorlog zoveel families uit elkaar heeft getrokken. Je weet nu dat alle 30+ers die je op straat ziet wel iemand uit de familie hebben verloren. We vroegen bijvoorbeeld onze tuctuc man(39) wat hij er nog van weet. Naast nare traumatische verhalen is hij ook 2 ooms verloren. Het is zo triest. De jaren van Pol Pot en de bombardementen van de oorlog tussen Amerika en Vietnam verklaren voor ons ook de extreme armoede in het land. Want echt, de mensen hier hebben zo weinig. Er zijn bijna geen geasfalteerde wegen, huizen staan op instorten, het stikt van de bedelaars en er ligt werkelijk overal vuilnis verspreid. We zijn de vele mensen met mondkapjes gaan begrijpen, want af en toe zijn de geuren niet te harde en kan ik me voorstellen dat je doodziek wordt als je hier jaren lang in leeft. Als je s'avonds een watje over je gezicht haalt is het gewoon helemaal zwart. Wat ze hier ook niet hebben, zelfs niet in deze hoofdstad, zijn grote ketens zoals de MCDonalds of de H&M of supermarkten. De shoppingmalls bestaan uit allemaal eigen ondernemers met kleine standjes vol met armbandjes, kettinkjes en neppe troep. Naast het bekijken van zo'n shoppingmall heeft de tuctuc man ons nog meegenomen langs de bekende sightseeings zoals het Royal Palace, het Independence monument, de grote drukke markten en de levendige en gezellige boulevard in de avond.
Het is interessant om deze andere kant van de wereld te zien, in Thailand stonden we goed versteld van de armoede en slechte leefomstandigheden maar Cambodja is nog veel erger dan wat wij in ieder geval hebben gezien in Thailand. Zelfs in de grote hoofdstad van Cambodja is er op heel veel plekken armoede en zijn de toeristen de rijken. We voelen ons daar af en toe maar raar bij. We zijn dan ook goeie prooien voor het stimuleren van de economie en slaan geen enkel bedelend peutertje(heartbreaking) over en nu ik ook weer kan eten, eten we ze uiteraard rijk.
Nou laat dat 'niet-uitgebreide reisverslag' maar weg want het is alweer een boekwerk geworden. Maar het is zo leuk onze verhalen en ervaringen met jullie te delen en jullie mee te laten kijken in dit stukje wereld. We vinden het dan ook echt super tof dat iedereen zo enthousiast reageert en ons ook blijft volgen. Daarom gaan wij vrolijk door met rapporteren:)
Morgen is het weer tijd voor een nieuwe plek, tijd voor zon zee en strand, tijd voor het Scheveningen van Cambodja: Sihanoukville. We kijken er extreem naar uit en zijn heel nieuwsgierig.
Tot snel, groetjes van een gezonde ons.
Dit keer een ietsie pietsie minder cultureel, uitgebreid en gezellig reisverslag. We zijn nu momenteel 6 dagen in Phnom Penh, waarvan we op de laatste 1,5 dag pas echt de stad hebben leren kennen. Vanaf het moment dat we aankwamen in Phnom Penh werd ik (sher) ziek. Ik zal niet in details treden, geloof me, ik was écht ziek. Ajoh, iets verkeerds gegeten dachten we. Gelukkig hadden we dit keer net besloten op ze niet-backpackers een luxe hotel te scoren, een kamer met airconditioning, televisie(met fox sport en fox movies!), een wc die fatsoenlijk doorspoeld, een douche met douche cabine (de douches die we tot nu toe hebben gehad hangen namelijk letterlijk BOVEN de wc, we hebben nog steeds het nut daarvan niet ontdekt) al met al had ik dus een vervelendere plek kunnen kiezen ziek te worden. Maar na 4 dagen een betere relatie met de wc te hebben dan met jo hebben we maar besloten een bezoekje aan het ziekenhuis te brengen. Na een bloedtest, een scan, een echo en uren wachten is geconstateerd dat ik een fixe infectie in mijn darmen had zitten, waren mijn bloedwaardes niet in orde en werd besloten dat ik een nachtje moest blijven ter observatie en een infuus kreeg met medicijnen. PANIEK! In een ziekenhuis in Cambodja, of all places. Ik wil nu thuis vertrouwd bij mama op de bank met thee en honing en praten met mijn eigen huisarts in begrijpbare termen. IK WIL NIET HIER... Maar al snel bleek dat we misschien wel het beste ziekenhuis van het land hadden uitgekozen. De verpleegsters en artsen waren super zorgzaam en deden er alles aan ons te laten begrijpen wat er gebeurde. Ik kreeg een prachtige kamer voor mezelf en zelfs jo mocht blijven slapen. Het was zondagavond voetbalavond, fox sports was op tv en Leroy maakte zijn thuisdebuut bij QPR, jo regelde de plaatselijke noodle thuisbezorgservice en we hebben geproost met antibiotica, wij maken er overal wel een feestje van). Na een onstuimig nachtje, 2 liter vocht en een shot antibiotica rijker waren de uitslagen van de onderzoeken dit keer positief en mocht ik gaan. De volgende dag nog eenmaal terugkomen voor een nieuwe bloedtest. Deze was wederom positief, de medicijnen slaan aan. Na contact met de Nederlandse huisarts, mochten we nu eindelijk weer verder reizen. Nu een weekje antibiotica slikken en goed oppassen met eten, als straf mag ik van de dokter geen groente eten omdat ze bang zijn dat het met verkeerd water is schoongemaakt. Daarom ben ik momenteel op dag 2 van mijn burger en taarten dieet. Na een week op de wc en 5 kilo lichter geniet ik met volle teugen van dit dokters recept (of fuck-sonja dieet).
Op dag 6 in Phnom Peng mochten we dan eindelijk de boel gaan verkennen. Onze planning was niet om zo lang in Phnom Penh te blijven dus hadden we eigenlijk nog maar 1,5 dag om alles te zien en dan moeten we toch echt weer een keer verder reizen. Een lieve Cambodjaanse Engelssprekende tuctuc man heeft ons 1,5 dag mee op pad genomen. We zijn begonnen bij de Killing Fields. Iets minder gezellig na een week ziek zijn, maar we hadden het never willen missen. The Killing Fields nemen je mee terug naar 1975- 1979, nog geen 30 jaar geleden, het regime van Pol Pot. Deze man heeft met de 'harde hand' het communisme weten door te voeren in Cambodja. Pol Pot vond onder andere dat mensen geen eigen bezittingen mochten hebben en zag landarbeid als het ideaal. Daarom heeft hij alle stedelingen verjaagd naar het platteland voor gedwongen arbeid onder de meest nare omstandigheden. In deze 5 jaar zijn bijna 3 miljoen mensen, van de toenmalige 8 miljoen inwoners, de dood ingejaagd door deze vreselijke kerel. Op de Killing Fields hebben wij gezien op welke wijze deze mensen gruwelijk zijn vermoord en hebben we de vele massagraven waarin zij oneerbiedig gegooid zijn gezien. Massagraven waar nog steeds botten en tanden naar de oppervlakte komen. Een Nederlandse audiotour neemt je mee over deze Killing Fields en verteld het verhaal van die tijd en van de nabestaande in detail. De wijze waarop mannen, vrouwen, kinderen en baby's zijn vermoord is afschuwelijk. Dat te bedenken dat dit maar 30 geleden is gebeurd en dat deze burger oorlog zoveel families uit elkaar heeft getrokken. Je weet nu dat alle 30+ers die je op straat ziet wel iemand uit de familie hebben verloren. We vroegen bijvoorbeeld onze tuctuc man(39) wat hij er nog van weet. Naast nare traumatische verhalen is hij ook 2 ooms verloren. Het is zo triest. De jaren van Pol Pot en de bombardementen van de oorlog tussen Amerika en Vietnam verklaren voor ons ook de extreme armoede in het land. Want echt, de mensen hier hebben zo weinig. Er zijn bijna geen geasfalteerde wegen, huizen staan op instorten, het stikt van de bedelaars en er ligt werkelijk overal vuilnis verspreid. We zijn de vele mensen met mondkapjes gaan begrijpen, want af en toe zijn de geuren niet te harde en kan ik me voorstellen dat je doodziek wordt als je hier jaren lang in leeft. Als je s'avonds een watje over je gezicht haalt is het gewoon helemaal zwart. Wat ze hier ook niet hebben, zelfs niet in deze hoofdstad, zijn grote ketens zoals de MCDonalds of de H&M of supermarkten. De shoppingmalls bestaan uit allemaal eigen ondernemers met kleine standjes vol met armbandjes, kettinkjes en neppe troep. Naast het bekijken van zo'n shoppingmall heeft de tuctuc man ons nog meegenomen langs de bekende sightseeings zoals het Royal Palace, het Independence monument, de grote drukke markten en de levendige en gezellige boulevard in de avond.
Het is interessant om deze andere kant van de wereld te zien, in Thailand stonden we goed versteld van de armoede en slechte leefomstandigheden maar Cambodja is nog veel erger dan wat wij in ieder geval hebben gezien in Thailand. Zelfs in de grote hoofdstad van Cambodja is er op heel veel plekken armoede en zijn de toeristen de rijken. We voelen ons daar af en toe maar raar bij. We zijn dan ook goeie prooien voor het stimuleren van de economie en slaan geen enkel bedelend peutertje(heartbreaking) over en nu ik ook weer kan eten, eten we ze uiteraard rijk.
Nou laat dat 'niet-uitgebreide reisverslag' maar weg want het is alweer een boekwerk geworden. Maar het is zo leuk onze verhalen en ervaringen met jullie te delen en jullie mee te laten kijken in dit stukje wereld. We vinden het dan ook echt super tof dat iedereen zo enthousiast reageert en ons ook blijft volgen. Daarom gaan wij vrolijk door met rapporteren:)
Morgen is het weer tijd voor een nieuwe plek, tijd voor zon zee en strand, tijd voor het Scheveningen van Cambodja: Sihanoukville. We kijken er extreem naar uit en zijn heel nieuwsgierig.
Tot snel, groetjes van een gezonde ons.
-
01 September 2014 - 14:39
Silvana:
Haaai lieve sher en jo!
Na drukke dagen en even wat vrije tijd kon ik eindelijk weer even bijbenen met jullie verslagen! En ik heb weer heerlijk genoten! Zoals iedereen al aangeeft.. het is alsof jullie ons toch even mee nemen.. en de tips zijn handig om te weten!!! Stiekem zie ik ook bij elke ervaring die je uitlegt je gezichts uitdrukking... wat zal ik af en toe mn broek vol gezeken hebben zeg haha... al zijn de verschillen nog zo groot... van uiterste armoede naar af en toe top luxe.. jullie doen dit perfect! Zwaar kut dat je even zo ziek bent geweest en in t buitenlandse ziekenhuis terecht moest komen.. niemand wenst dit zichzelf of een ander.. maar gelukkig dat je dan nog zo goed bent behandeld... en alles zo snel! Daar mag nederland nog wel een voorbeeld aan nemen! Na t lezen van jullie verslagen wordt k verslag na verslag toch wel een beetje bitter jaloers maar toch ook wel weer doelstrevend naar t feit om t zelf ook mee te willen maken.... mijn god!!! Kijk waar je zit... wat je ziet... wat je ruikt (al is t blehg) .. wat je meemaakt... dat gevoel van die olifant.. de stappen op die berg.. t nare gevoel zonder asfalt.. alles d'rop en d'raan... geniaaal! Nederland is er helemaal niks bij. Genietse nog heerlijk, bewonder nog zoveel, en vooral schrijf nog heerlijk bij... ik kijk nu al uit naar jullie volgende verslag! Een hele dikke kus en knuffel van een oldskool maar denkend aan jou vriendinnetje! -
01 September 2014 - 16:06
Hellen:
He luitjes, dat was even andere koek! Heerlijk dat het weer goed met je gaat Sher en mooi hoe zorgvuldig de artsen met je om zijn gegaan! En niet te vergeten broeder Jo!! Er gaat toch niets boven je eigen broeder Jo!! En met dat beetje voetbalgeluk werd het toch nog gezellig in het ziekenhuis!!:( Maar wat zijn wij blij dat jullie weer lekker verder kunnen. Op naar het Scheveningen van Cambodja en lekker bijkomen. Wij kijken uit naar jullie volgende verslag, met zon zee en genieten. Xx -
01 September 2014 - 16:08
Dick:
He kanjers weer een geweldig verslag. Blij te lezen dat jullie Phnom Penh eindelijk echt hebt mogen ontdekken. Normaal gesproken bekijken toeristen en backpackers een ziekenhuis niet zo intensief van binnen zoals jullie hebben gedaan. Het dieet wat je nu volgt is veel beter dan het antibiotica dieet van de laatste dagen. Je komt onder andere voor de Killing Fields en niet voor Fox. Nood breekt wetten helaas. Ontzettend blij Sher dat je weer normaal kan eten want zonder eten is een straf voor jou!!! Jo je was een geweldige steun en maatje voor Sher, thanks man!! Nu weer lekker genieten en op van de hoofdstad naar het Scheveningen van Cambodja. Geniet er van kanjers!
Tot gauw, tot facetime, tot het volgende verslag.
Love you guys!!!! Xxx
-
01 September 2014 - 18:53
Marjan:
Hé lieverds,
Wat heerlijk.... een "gewoon" verslag na al dat geapp vanuit het ziekenhuis. Nou, jullie hebben heel wat meegemaakt en jullie weten nu ook weer goed wat je aan elkaar hebt.
Wat een ervaring THE killing fields en al die verschrikkingen, zo kort na de gevolgen van de Vietnamoorlog. Het is een wonder dat de mensen de veerkracht hebben gevonden om verder te gaan en ook al is er bittere armoede, er is toch ook een uitstekend ziekenhuis en het land is volop in ontwikkeling.
Ik zou zeggen: geniet van de stranddagen en van het westerse dieet!
Veel liefs, M -
01 September 2014 - 19:56
Rob En Annemiek:
Sjonge, sjonge, wat een heftig bericht is dit, zo maar in het ziekenhuis, gelukkig gaat het weer goed met je, de 5 kilo komt er wel weer bij. Lekker veel kroepoek eten!! Jullie verhaal over de killing fields word je wel een beetje stil van, zeker omdat het nog niet zo lang geleden is. Hier in Nederland kun je je dat al helemaal niet voorstellen en dan zoveel mensen, brr niet fijn. Weer heel interessant om jullie berichten te lezen, ga lekker genieten in Scheveningen (haha) en verder genieten van jullie reis. We kijken uit naar het volgende verslag. Groetjes Rob en Miek -
01 September 2014 - 21:33
Eva:
Hi Sheryl, nou je hebt er een nieuwe fan/lezer bij hoor! Wat een leuke reisverslagen en wat hebben jullie al veel gedaan en gezien incl ziekenhuis, wat natuurlijk wat minder is! Fijn dat je weer bent opgekrabbeld! Blijf jullie volgen, heel veel plezier en geniet! Liefs Eva -
02 September 2014 - 09:22
De Narries:
Hi Sheryl en Jonathan, mooie verhalen, leuk jullie avontuur zo te volgen ! Veel plezier, groetjes van de Narries !
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
